Κι έρχονται στιγμές σαν κι αυτή. Που ρίχνεις το κεφάλι στο μαξιλάρι και τα δάκρυα τρέχουν τόσο γρήγορα που χάνεσαι ανάμεσα τους και τα πίνεις και είναι πικρά. Νιώθεις το κορμί σου να τρέμει και τα έχεις χαμένα. Δεν ξέρεις πως να σωθείς από αυτό το πόνο. Από το πόνο που νιώθεις όταν σου λείπει κάποιος. Και συνεχίζεις να τρέμεις, κλείνεις τα μάτια και βαριανασαίνεις. Αγκαλιάζεις το μαξιλάρι σφικτά και φωνάζεις να σε ακούσει κάποιος για να σε βοηθήσει. Δεν έρχεται κανείς κι εσύ νιώθεις πιο μόνος. Νιώθεις ένα μικρό πλάσμα σε μια
πόλη με γίγαντες που τρέχεις να σωθείς μην σε πατήσουν. Τα μάτια θολά πλέον και εσύ έχεις χάσει την δύναμη σου και συνεχίζεις να τρέμεις και να κλαις μέχρι που σε παίρνει ο ύπνος και ονειρεύεσαι τα μάτια του/της.. Αυτή είναι η αγάπη...
